Guillaume Durand I

Guillaume Durand I

Data i miejsce urodzenia	ok. 1230 Puimisson
Data i miejsce śmierci	1 listopada 1296 Rzym
Miejsce pochówku	?↗
Biskup Mende
Okres sprawowania	1285-1296
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	1286
Sakra biskupia	14 lipca 1291
Multimedia w Wikimedia Commons

Guillaume Durand znany również pod nazwiskiem Durandus, Duranti oraz Durantis, natomiast u Niemców występuje pod imieniem Wilhelm (ur. ok. 1230 w Puimisson w diecezji Béziers, zm. 1 listopada 1296 w Rzymie) – Francuz, biskup w Mende, specjalista od prawa kanonicznego i cywilnego, liturgista, prozelita. Miał przydomek Speculator od swojej najbardziej znanej pracy prawniczej Speculum judiciale.

Pochodził ze szlacheckiej rodziny osiadłej w Langwedocji. Po początkowych naukach pobieranych w Béziers, przeniósł się do Lyonu, gdzie pod opieką Henriego de Suse ukończył gimnazjum. Już od 1251 roku był kanonikiem w Maguelone. Później, w okresie uniwersyteckim źródłem jego dochodu było uposażenie kanonika z Beauvais i z Narbonne. Prawo studiował w Bolonii u Bernardusa (z) Parmy (zm. 1266) oraz u Henricusa de Segusio. Doktorat uzyskał około 1255 roku, po czym przeniósł się do Modeny. Na tamtejszej uczelni, wykładając prawo kanoniczne, zyskał duże uznanie. Został mianowany kapelanem apostolskim i spowiednikiem (cappellanus et subdiaconus domini pape) Klemensa IV, w związku z tym przeniósł się do Rzymu. Obok papieża Grzegorza X, jako sekretarz, zasiadał w 1274 r. podczas soboru w Lyonie, w efekcie powstało Commentarius w concilium ... i kilka innych, drobniejszych prac. Za lepszego sprawozdawcę z soboru uważa się jednak nie Durandusa, lecz Garsiasa Hispanusa. Dla Grzegorza X i paru następnych papieży zarządzał patrymonium św. Piotra (był gubernatorem zarządcą państwa kościelnego). Z tej racji, w imieniu papieża Mikołaja III, w roku 1278 przyjmował hołd od Romanii. Od tegoż papieża dostał nominację na dziekana Chartres, jednak pod warunkiem, że przeniesie się tam i zostanie kapłanem. Miał tam być współpracownikiem papieskiego bratanka, kardynała Latinusa Malabranca. Z tą nominacją dostał pod zarząd jako legat Romanię i Toskanię, obie prowincje od 1274 roku były ogarnięte wojną domową. W 1281 został zwolniony z obowiązku objęcia Chartres i mógł dalej pozostać we Włoszech. Papież Marcin IV mianował go w 1281 roku wikarym, a w 1283 tymczasowym gubernatorem Romanii i Toskanii (miasta Ankona, Bolonia, Urbino). Środkami dyplomatycznymi i orężem obronił papieskie tereny przed zakusami prowadzących między sobą wojnę stronnictwami gwelfów (częściowo propapiescy) i gibelinów. Papież Honoriusz IV docenił te dokonania i pozostawił Durandusa przy sobie, pomimo iż z Francji doszły wieści o jego szansach wyboru na biskupa Mende. Stanowisko biskupa w Mende nie było obsadzone od 1278 r. Do jego objęcia jednak Durand nie miał potrzebnych tytułów i święceń. Mimo to 24 kwietnia 1285 r. kapituła katedry w Mende mianowała go biskupem. W lecie 1286 r. we Włoszech uzyskał konsekrację na biskupa. Mimo że na swoje dotychczasowe stanowisko miał już następcę, nadal pozostawał na miejscu w Bolonii. Ingres w Mende nastąpił dopiero 14 lipca 1291 roku. W 1295 r. papież Bonifacy VIII wezwał go na arcybiskupstwo do Rawenny. Durand odmówił, mimo to nie popadł w niełaskę. We wrześniu zgodził się w imieniu papieża wymusić posłuszeństwo we wcześniej zarządzanych przez siebie prowincjach (Romanii i Marchii Ankony). Jego wysiłki w tym względzie nie dały rezultatu. Prawdopodobnie zachorował, bowiem 6 października 1295 r. spisał swój testament. Wyjechał do Rzymu i nieco ponad rok później, 1 listopada 1296 r. zmarł. Został pochowany w Rzymie, w krypcie kościoła Sainte-Marie-de-la-Minerve. W treści inskrypcji na płycie nagrobnej jest przydomek comes belliger dla upamiętnienia jego udziału w wojnach o ziemie Państwa Kościelnego.

Na stanowisku biskupa w Mende zastąpił go bratanek, również Guillaume Durand. Założył on w Mende szkołę dla księży pod wezwaniem Wszystkich Świętych, upamiętniając w ten sposób wuja (od daty jego śmierci).